Katarzyna Lewicka

uczennica klasy IV

 

Paula – niezwykła klacz

 

Dawno, dawno temu... Zaraz, a może i nie tak dawno. Daleko... Przepraszam, nie tak daleko, bo na Kociewiu, żył dziewięciomiesięczny koń o imieniu Paula. Paula była piękną klaczą o kasztanowej sierści i długiej grzywie koloru czarnego. Koniem opiekowała się ośmioletnia Ada. Dziewczynka bardzo lubiła Paulę i za nic nie chciała jej stracić. Jednak pewnego dnia jej rodzice postanowili sprzedać klacz. Ada ciągle prosiła o zmianę planów, lecz błagania na nic się nie zdały. Tata dziewczynki dał ogłoszenie do gazety, a mama rozwiesiła ulotki w okolicy, że chcą sprzedać konia.

            Ada miała szczęście, bo Paulę kupił sąsiad dziewczynki, pan Koran. Mogła odwiedzać klacz, kiedy tylko chciała. Po dwóch latach dziewczynka zaczęła nawet ją ujeżdżać. Spędzała z Paulą dużo czasu. Niestety, kiedy Ada ukończyła 12 lat, jej sąsiad zmarł, więc postanowiono zabrać klacz w inną część Kociewia.

            Kiedy wprowadzono ją do bookmanki (specjalnej przyczepy do przewożenia koni), żeby ją wywieźć, broniła się i rżała jak najgłośniej się dało. Jednak hałas nie pomagał i w końcu znalazła się w przyczepie, i pojechała. Zrozpaczona dziewczynka jeszcze długo słyszała rżenie konia oddalającego się od niej.

            Gdy Paula dojechała na miejsce, okazało się, że jest w przytulnym gospodarstwie, jednak brakowało jej Ady. Gospodarz pozwolił jej chodzić po podwórku swobodnie. Zapoznała się tam ze świnką Chrumką, krówką Mućką, kurą Kokoszą i kucem Manią. Żyła z nimi w zgodzie i przyjaźni. Dowiedziała się od nich o stodole, do której po kilku tygodniach poszła. Tam zobaczyła leżącą na sianie małą postać w różowej sukience. Paula podeszła bliżej i ujrzała wróżkę podobną do tej z książki Ady. Zapytała ją:

- Czy pani coś się stało?

- Nie, tylko odpoczywam – rzekła wróżka.

Klacz odetchnęła z ulgą.

- Mogę spełnić jedno twoje życzenie – powiedziała mała czarodziejka.

Klacz zamyśliła się i w końcu rzekła:

- Chciałabym umieć bardzo szybko latać, by móc niepostrzeżenie wieczorami polecieć do mojej dawnej opiekunki.

- Twoje słowa to dla mnie rozkaz – powiedziała wróżka. – Czary – mary, abrakadabra, Paula szybko latać chce, niech jej życzenie spełni się!

Po tych słowach koń poczuł się odmieniony. Chciał się unieść i właśnie to się stało. Paula uniosła się! Podziękowała grzecznie wróżce, która po chwili odleciała. Klacz opadła na ziemię i powróciła na swoje podwórko.

            Kiedy zapadł zmierzch, Paula wzniosła się w powietrze i poszybowała do Ady. Gdy znalazła się na miejscu, zapukała łbem w okno pokoju dziewczynki. Ada wyjrzała przez okno. Zobaczywszy konia, postanowiła jak najszybciej do niego wyjść. Dziewczynka nie chciała, by rodzice zadawali pytania, więc wyszła przez okno.

            W szopie jej taty ciągle było siodło Pauli, popręg, ogłowie, czaprak, strzemiona i wędzidło. Dziewczynka wyciągnęła cały ten sprzęt i założyła na klacz. Kiedy Paula była gotowa do wycieczki, dziewczynka na nią wsiadła. Wykonała czynność, by koń ruszył, ale Paula zamiast biec po ziemi, uniosła się w powietrze i poleciała z Adą na ich ulubiony strumyk znajdujący się na łące, koło lasu. Przyjaciółki, bo tak chyba mogę je nazwać, biegały po łące, wpatrywały się w strumyk i słuchały śpiewu ptaków. Jednak wszystko, co dobre, nie trwa wiecznie. Paula, tak samo jak dziewczynka, musiała już wracać do siebie, więc Ada niechętnie wdrapała się na koński grzbiet i poleciała do domu. Gdy już były na miejscu, dziewczynka objęła szyję klaczy i pożegnała się z nią. Paula odleciała do swego gospodarza.

            I tak przez cały rok mijał każdy wieczór. Jednak pewnego, słonecznego popołudnia koń został sprzedany bogatemu prawnikowi. Nowy właściciel Pauli powiesił na jej szyi tabliczkę z imieniem klaczy, adresem zamieszkania i swoim numerem telefonu. Paula przeżywała u prawnika prawdziwe piekło. Była bita i nie mogła uciec, gdyż stale jej ktoś pilnował. Ale kiedyś, gdy była na wybiegu, a osoba, która pilnowała klacz poszła do łazienki, Paula skorzystała z okazji i poszybowała do Mirotek – rodzinnej miejscowości Ady.

            Kiedy koń przybył na miejsce, Ada była w szkole, ale na podwórku przebywała mama dziewczynki. Od razu rozpoznała Paulę i do niej podbiegła. Zobaczyła ślady bata na ciele konia, więc zawołała swojego męża. Tata Ady widząc, że klacz jest ranna, natychmiast wezwał weterynarza. Ten przepisał Pauli jakieś maści. Gdy odjeżdżał, przyszła Ada. Dziewczynka ujrzawszy klacz, szybko pobiegła w jej stronę. Kiedy uwiesiła się na szyi Pauli, zauważyła tabliczkę. Trzynastolatka poprosiła rodziców, aby zadzwonili do prawnika i kupili konia. Mama dziewczynki, widząc jak jej córka kocha klacz, sięgnęła po telefon i zadzwoniła do bogacza. Ustaliła z nim, że odkupią klacz po rozsądnej cenie i wyślą mu pieniądze pocztą.

Jak powiedzieli, tak zrobili. Koń należał już do Ady i jej rodziców. Po miesiącu Paula wyzdrowiała. Rodzice Ady kupili dziewczynce dwa konie – Maxa i Julę oraz trzy kuce – Agrę, Hasana i Borę. Teraz Paula miała duże towarzystwo, a Ada nowych czworonożnych przyjaciół.

Pewnego dnia dziewczynka pojechała na Hasanie na przejażdżkę. Zauważyła niepełnosprawne dziecko. I wtedy wpadła na pewien pomysł. Poprosiła rodziców, by założyli ośrodek hipoterapii. Jej mama i tata byli zaskoczeni, lecz załatwili wszystkie niezbędne formalności do założenia takiego ośrodka. Był tylko jeden problem – jaką nazwę nadać temu miejscu, gdzie dzieci będą się leczyły jeżdżąc konno? Ada jednak szybko znalazła właściwą nazwę – „Paula”.

Po powstaniu ośrodka hipoterapii, do Mirotek zaczęło się zjeżdżać dużo niepełnosprawnych dzieci, które jeździły na Pauli i innych koniach i kucach.

I tak kończy się historia niezwykłej klaczy z Kociewia – Pauli.